Het café-restaurant vlakbij de Munt had een lange tafel in het midden staan waar acht lege stoelen omheen stonden. Naast onze twee stoelen waren er nog zes lege plaatsen. De twee Françaises van een jaar of twintig die even later binnenkwamen keken vertwijfeld naar de twee bezette stoelen maar durfden geen beslissing te nemen. Wij maakten een royaal uitnodigend gebaar naar de zes lege stoelen, maar zij reageerden in Allo, Allo Engels: “they are not free, they are not free”. In vloeiend Frans zeiden we dat slechts twee van de acht plaatsen bezet waren en dat ze konden gaan zitten waar ze wilden. Ze keken elkaar aan, fluisterden iets, keken elkaar weer aan en besloten uiteindelijk, zo ver mogelijk van ons, de gok te wagen. Ze begonnen, zonder hun jacks uit te trekken, onmiddellijk te appen, waarschijnlijk om het thuisfront op de hoogte te brengen van hun onzekere lot. “Two hot chocolat” bestelden ze. “Chocolat chaud à la crème fouettée?” herhaalde het meisje van de bediening glimlachend. Zonder op te kijken van hun app-activiteiten knikten de Françaises als bevestiging. Toen de warme chocola met slagroom gebracht werd keken ze er met afschuw naar. Ze wilden direct betalen. De slagroom werd er daarna zorgvuldig afgeschept en op de schoteltjes gedeponeerd. Ze namen allebei een slok, keken elkaar aan en met de smartphones in hun hand verlieten ze snel het café. Waarschijnlijk om buiten de nog niet doorgeslikte chocolat chaud uit te spugen. De twee Françaises waren een duidelijk voorbeeld van collectief autisme waar ontelbaar veel Fransen aan lijden …
Capricorns Columns 